Foto's!

Beste lezers,

Het is een bekend feit dat de beeldcultuur de schriftcultuur volledig heeft overvleugeld. Dit blog kan daarom niet achterblijven. Ik heb gisteren een noodspurt getrokken naar de Cora en heb me een zoeheten cardreader aangeschaft. Hiermee kan ik defoto's die ik tot nu toe heb gemaakt op het blog zetten. Hiermee kan ik tegemoet komen aan de wensen van een aantal die-hard fans (ik noem geen namen)

Vandaag ben ik teruggereisd naar Veliko Tarnovo in Bulgarije. Een treinreis van een slordige 6 uur. Deze lange tijd is volledig te wijten aan de bureaucratie aan de grens, en eht feit dat de trein stopt bij iedere verdorde grasspriet. Ooit gehoord van Dve Mogli? Ik nu wel.

Opmerkelijk is het verschil tussen Roemenie en Bulgarije. Het laatste station aan de Roemeense kant, Giurgiu-Nord, zit vol straathonden en is langzaam bezig uiteen te vallen. Zodra je de Donau oversteekt (en voorbij de grenswachten bent die maar een woord lijken te kennen: pazprt: passport, op zijn Bulgaars uitgesproken) is alles opeens onderhouden en redelijk schoon. IK moet het de Bulgaren nageven: ze onderhouden hun land een stuk beter dan de Roemenen.

Desondanks heb ik wel heimwee. Want geen land heeft een park zo mooi als Cismigiu. Iedere keer dat ik er ben sta ik weer versteld van de schoonheid van dit parkje in het midden van een van de meest chaotische steden van Zuid-Ooost Europa. Mooie oude bomen, prachtige perkjes, mooie klimplanten. En dat allemaal zonder een gevoel te hebben dat alles overgestyleerd is. Je kunt er makkelijk wegdromen en je inbeelden dat je in de jaren dertig of wintig rondloopt. Tango muziek, politieke intriges, handkussen. En citronade met honing...

Maar goed, aan alles komt een einde, en ik kom vast wel weer terug...

D

Verhalen uit de Oost

Beste lezers,

Mijn laatste dag in Boekarest alweer... en wat was het een knotsgek bezoek. Zoals gebruikelijk had ik weer eens pech met het hostel. Om de een of andere reden lukt het me nooit om goede hostels te vinden in Boekarest.

Het begon nog allemaal zo aardig: ik had gebelddat ik een dagje eerder zou komen en men was zo flexibel om voor mij een kamer te regelen (het hostel zat eigenlijk vol, maar men wilde graag meewerken). De eerste nacht sliep ik dus op een alternatieve locatie (bij de eigenaar van het hostel thuis), die redelijk beviel. Op dinsdag ben ik toen verhuisd naar het hostel zelf. Overdag zag het er allemaal best ok uit. De wijk was een beetje uit het centrum, maar goed ik ben nooit te beroerd voor een kleine promenade. Toen ik 's avonds om een uur of elf echter mijn weg terug moest vinden, begon de ellende. 's Nachts was de wijk slecht verlicht (Andreea vertelde me dat er door de crisis nu wordt bespaard op straat verlichting) en stikte het overal van de straathonden en de zigeuners. Ik heb in mijn hoofd wel duizend keer de intro-tune van ' the Hound of the Baskervilles' gehoord. Sherlock Holmes had het maar makkelijk: hij werd maar door een hond belaagd en niet door een roedel.

Na mijn persoonlijke horrorfilm te hebben overleefd, kwam ik aan in het hostel. Er zaten nog wat mensen buiten en ik maakte gezellig een praatje (terwijl ik heimelijk met een servetje mijn koude angstzweet van mijn voorhoofd depte). Tijdens het praatje bleek dat een van de meisjes in de buurt van het hostel was aangevallen door een zigeunerfamilie en nog net niet compleet beroofd was. Om het af te maken waarde er ook nog een dronkelap rond in het hostel; een Indier die claimde voor de verenigde Naties te werken. An sich weinig meer dan een onschuldige gek, ware eht niet dat hij in het bed onder mij sliep en de hele nacht snurkte en winden liet. Consequentie: niemand deed die nacht een oog dicht.

Die ochtend wilde ik op pad gaan om verdere acties te overdenken. 2 meter buiten de poort van het hostel werd ik meteen omsingeld door straathonden. Ik was het zo beu dat ik mijn spullen heb gepakt, de rekening voor 2 nachten heb betaald en naar de stad ben gevlucht per taxi. In de stad kon ik gelukkig onderdak vinden in een beschaafde omgeving. Hoewel niet helemaal budget-vriendelijk, wel echt het geld waard. Ik heb vannacht goed geslapen en wandel weer vrolijk door mijn stad.

Een stad van herinneringen...

Beste lezers,

En daar was ik weer. Ik ben inmiddels de tel kwijt geraakt van hoeveel keer ik in deze stad ben geweest. Het Parijs van het Oosten. Boekarest. De stad heeft in mijn geest welhaast een mythische reputatie.

Zoals velen van jullie weten, heb ik hier in 2007 een half jaar gestudeerd. Ik heb hier zoveel meegemaakt en gezien, dat ik Boekarest niet echt kan zien als een vreemde stad. En toch vraag ik me af of het Boekarest waar ik een half jaar lang gewoond heb, niet even goed verleden tijd is als de plaatjes van het Boekarest van de jaren 20.

Ik weet niet of ik beter kijk, anders kijk, of misschien in een andere buurt terecht ben gekomen, maar Boekarest lijkt te zijn veranderd. De sfeer lijkt grimmiger dan voorheen. De crisis lijkt Boekarest ingrijpender te hebben veranderd dan andere steden die ik ken. Ik zie meer graffiti, meer zigeuners, meer straathonden. Winkels staan leeg (hoeweldemeeste winkelsaan de hoofdstraten wel gewoon open zijn).

Ik betrap me er op dat als ik door de stad loop, ik steeds meer in de verleden tijd aan het denken ben. Hier zat dit, daar deed ik altijd dat, of he, kijk eens naar wat er nu in dat gebouw zit. Dit alles roept bij mij de vraag op, of ik niet eigenlijk een soort van mentale tijdreis maak en me verstop voor het heden.

Hoe het ook zij, ik houd van deze stad en de mensen die er wonen. En nu snel weg, want ik heb een afspraak met Andreea bij Rendez-Vous, net als vroeger..

Regenachtige zondag in Ruse

Beste lezers,

Stations in Bulgarije hebben een eigenaardige eigenschap. Zowel de trein- als de busstations zijn op een aangename 2 kilometer afstand verwijderd van het centurm. In de praktijk betekent dat de reiziger eerst een Lange Mars moet maken voordat hij of zij een Grote Sprong Voorwaarts mag maken met het openbaar vervoer. 2 kilometer is best te lopen, maar niet in 30 graden met 60 procent luchtvochtigheid. Gouden tijden dus voor de taxibranche, die ik door de jaren ehen hartgrondig ben gaan haten. Met enkele uitzonderingen worden de taxi's bijna overal ter wereld bevolkt door akelig ruw volk dat genadeloos misbruik maakt van de arme reiziger die nog niet precies weet hoe de hazen lopen in de stad waar ze net zijn aangekomen.

Vandaag moet het taxibedrijf echter een slechte dag hebben gehad. het was nogal koel in de stad en het regende licht. 23 graden in plaats van 32 is wel even lekker kan ik jullie vertellen. En het stond me toe om naar eht station te lopen. Ik heb het in een kleine 20 minuten gedaan. Helaas was het station (als straf lijkt het wel) niet echt genegen me te helpen. De internationale balie was dicht en ik moet morgen terugkomen voor mijn ticket naar Boekarest. Dit was an sich nog niet zo erg, had de dame van de (des)informatie me geen valse hoop gegeven dat de loketten echt over een half uurtje open zouden gaan.

Ach, het was een leuke wandeling in een leuk stadje, maar ik ben blij als ik straks weer thuis in Roemenie ben. Ik heb er nu al zin in om lekker door het Cismigiu park te lopen en een ijskoffie te drinken bij een aanpalend cafeetje.

tot de volgende keer!

Denken aan de Donau

Beste lezers,

Het gebeurt soms dat je ergens komt, omdat je er nu eenmaal langs moet om verder te komen. Ruse is zo'n plaatsje. Het ligt precies aan de grens met Roemenie, tegenover het weinig inspirerende Giurgiu. Giurgiu is zo saai, dat het in de meeste reisboeken over Roemenie niet eens voorkomt. Zo saai dus.

Ruse is van een heel andere orde. Het is een lief plaatsje. Een ander woord kan ik er niet voor verzinnen. Het heeft prachtige 19e eeuwse architectuur, die doet denken aan Parijs, Wenen en Boekarest (van voor de talrijke architectonische zegeningen van het communisme). Het is geen grote stad, maar het centrum is vrij levendig en uiterst fotogeniek. Zodra ik een verbindingskabel weet op te duikelen zal ik foto's uploaden.

Het zijn juist deze kleine verassingen die reizen zo leuk maken. Ruse is voor mij even een dankbare afwisseling na de orientaalse architectuur van Plovdiv en Veliko Tarnovo. Even geen bergbeklimming meer om je ontbijt te halen. Even geen benauwde straatjes metstenen die je voeten pijnigen. Nu eventjes grote pleinen, lange straten met groene parken. Uiterst aantrekkelijk kan ik jullie vertellen.

Ruse ligt aan de Donau. De Donau heeft voor mij altijd iets magisch gehad. Op de kaart lijkt het een van de weinige natuurlijke grenzen die de Balkan rijk is. Boven Roemenie en onder Bulgarije. Boven Centraal Europa en onder de Balkan. Als je echter meer weet van de regio en de geschiedenis, de taal en de cultuur van de volkeren rond de Donau beter bestudeert, kom je tot de ontdekking dat de Donau veeleerder verbindt dan scheidt. Deze machtige rivierheeft in het verleden als een snelweg gefungeerd voor ideeen en verhalen van allerlei soor. In mijn ogen heeft het iets pervers dat het nu ten dele een grens rivier is. Het heeft iets kunstmatigs; alsof de rivier moet gehoorzamen aan de menselijke neiging om alles maar op te delen in vakjes en scheidslijnen. Ik hoop van harte dat de Donau snel weer zich zelf mag zijn, en wederoom een snelweg moge worden van mensen, goederen en ideeen.

Misschien wat dromerig, maar wel gemeend.

Het mysterieuze gerecht van het restaurant aan de Gurko straat.

Beste lezers,

Veilko Tarnovo is een toeristische stad. Niet onlogisch, gezien de oude architectuur en het spectaculaire landschap. Door de tropische klimaat omstandigheden, voelt de stad aan als een badplaats zonder zee. Iedereen doet het rustig aan en zelfs de katten doen op het middaguur weinig meer dan loungen. Lijkt me heerlijk om zo'n kat te zijn!

De restaurants zijn hier voor een groot deel ingesteld op tourisme, wat inhoudt dat op iedere hoek van de straat wel een ' pitsariya' te vinden is. Gek genoeg is de aanwezigheid van een McDonalds Veliko Tarnovo vooralsnog bespaard gebleven. Klandizie te over zou ik toch denken.

Gelukkig zijn er ook restaurants die hun klanten graag iets mee willen geven van de locale cuisine. Goedschiks of kwaadschiks. In het restaurant waar dit verhaal zich afspeelt, was de kunst van eht verleiden van buitenlanders tot locale gerechten tot een ware kunst verheven. Het menu was tweetalig, zoals een goed internationaal restaurant betaamt. Op iedere pagina stond een korte beschrijving van het eten, plus een of andere witz waarvan ik me echt afvroeg wie daar nu nog om moest lachen.

Ik koos een balkanska kaltsenitsa uit, een gerecht dat werd beschreven als een stuk geroosterd varken met championnetjes en wat patatjes. Wat er echter niet bij werd verteld, is dat dit in feite een variatie is op een schots gerecht, genaamd haggis.

Het verrukkelijke ensemble werd geserveerd in, jawel, een schapenmaag. hert smaakte overigens heerlijk: de schapenmaag had een goede invloed op de smaak vna het vlees dat erin zat. Ik kan me echter voorstellen dat menig naief tourist hiervan in schok zou raken!

Een compliment dus aan dit restaurant, dat mensen ervan weerhoudt het zichzelf culinair gezien al te gemakkelijk te maken!

Tropen op de Balkan

Beste lezers,

Het is grappig dat hoe ver je ook reist, er nooit plekken zijn die niet op andere plekken lijken. Momenteel ben ik in de tropen beland. Ja echt. Ik zit in de tropen van de Balkan. Eerlijk waar!

Veliko Tarnovo is gelegen langs een canyon, waardoor de rivier de Yantra stroomt. Door de geografische eigenaardigheden van de ligging van Veilo Tarnovo, heeft de stad ook een heel eigen klimaat. Zelfs in het brandende hart van de zomer is de vallei van Tarnovo helder groen. De rivier stroomt ook dapper door.

Vandaag ben ik er ook achter gekomen hoe dit komt. Tarnovo wordt namelijk met enige regelmaat geteisterd door onweer. En dat onweer gaat gepaard met tropisch aandoende buien. Ze duren niet lang; na een half uurtje is het weer droog. De regens brengen voor een tijdje een heerlijke verfrissing mee. Totdat de zon weer de overhand krijgt. Het wordt dan gigantisch klam, en het is beter om dan nergens heen te hoeven lopen: je zweet het uit!

Het is echter wel een prachtig gezicht om te zien wat deze afwisseling van regen en hitte doet met het landschap. De vallei lijkt wel te ademen en er drijven verloren mistflarden in het dal boven de Yantra. Het enige wat ik nog mis is het geluid van brulapen om me volledig in Afrika te wanen. Alhoewel... de Franse scholieren die hier in het hostel logeren lijken niet ver af te staan van onze harige neven... en ze maken ook een hoop kabaal.

tot de volgende keer!

D

Door de Balkan met Louis, ofwel de dwaze taxitocht met Baba Stefa

Beste lezers,

Ik verbaas denk ik niemand met de mededeling dat alles verbonden is. Nee, ik ben me niet plotseling gaan verdiepen in de New Age filosofie, maar ik heb het over harde feiten. Neem nu het wiel. Het staat in verband met rubber, hout, staal, remvloeistof, asfalt etc. Als je je indenkt dat alle uitvindingen die ooit gedaan zijn op een zelfde manier in verband staan met andere objecten en begrippen, kunnen we alleen maar tot de conclusie komen dat alles met elkaar in verbinding staat.

Neem nu de Balkan, een bus en....Louis de Funes. Vandaag ben ik per bus afgereisd naar Veliko Tarnovo. Het kaartje had ik gisteren al gekocht, op het onogelijke avtogara ' sever' (noord). Het biljet was niets meer dan een uitgeprinte bon en ik werd er vriendelijk, doch dringend op gewezen dat ik bij het zesde perron moest zijn. Ik had gerekend op een grote bus zoals die ook door Servie rijden. Het was dan ook een verrassing dat het voertuig waarmee we naar de oude hoofdstad van het Tweede Bulgaarse Keizerrijk werden vervoerd, verdacht veel leek op zo'n busje waarmee in Nederland ouderen en gehandicapten worden vervoerd. Bij het zien van mijn koffer brak enige paniek uit, want het ding pastte niet in de kofferbak. Uiteindelijk werd besloten dat mijn koffer maar in de cabine moest. 'En nu maar hopen dat we niet teveel passagiers krijgen' merkte een mede passagier , die me zojuist had geholpen mijn mega-koffer op 2 zetels te plaatsen, droog op.

De tocht naar Veliko Tarnovo verliep verder zonder problemen. Ik kwam zelfs eerder aan dan ik verwachtte. Het was nog wel even zweten, ik was er heel eventjes van overtuigd dat het busje toch echt op weg was naar Burgas. Gelukkig was dit slechts ingebeeld.

Om de gasten te vermaken, besloot de chauffeur zijn passagiers te tracteren op Franse cinema. Tot mijn niet geringen verbazing heb ik in een dag 2 films van Louis de Funes gezien.

Aangekomen op het station wachtte me een andere verrassing: alle taxi's stonden aan de andere kant van een razend drukke weg, die ik niet zonder gevaar voor lijf en leden kon oversteken. Uiteindelijk besefte een chauffeuse mijn probleem en besloot op enigszins spectaculaire wijze me te ontzetten. Met een noodgang kwam ze de stoep op en ik had maar net op tijd door wat ze van plan was. De taxi werd bestuurd door Baba Stefa (oma Stefa). Deze doortastende oudere dame (die naar eigen zeggen al 2 mannen had versleten) was alles behalve zwijgzaam. Ze praatte aan een stuk door, maar op de een of andere manier verstond ik alles wat ze zie (hetgeen me in Bulgarije niet vaak voorkomt). Ze wees me op het feit dat er hier veel politie was en ik toch echt mijn veiligheidsriem om moest. Ik heb haar maar niet verteld dat ze zelf geen riem droeg. Na een gezellige rit werd ik afgezet waarik wezen moest. Ik ga nu Veliko Tarnovo maar eens verkennen.

tot schrijvens,

D