Beste lezers,

Het is een bekend feit dat de beeldcultuur de schriftcultuur volledig heeft overvleugeld. Dit blog kan daarom niet achterblijven. Ik heb gisteren een noodspurt getrokken naar de Cora en heb me een zoeheten cardreader aangeschaft. Hiermee kan ik defoto's die ik tot nu toe heb gemaakt op het blog zetten. Hiermee kan ik tegemoet komen aan de wensen van een aantal die-hard fans (ik noem geen namen)

Vandaag ben ik teruggereisd naar Veliko Tarnovo in Bulgarije. Een treinreis van een slordige 6 uur. Deze lange tijd is volledig te wijten aan de bureaucratie aan de grens, en eht feit dat de trein stopt bij iedere verdorde grasspriet. Ooit gehoord van Dve Mogli? Ik nu wel.

Opmerkelijk is het verschil tussen Roemenie en Bulgarije. Het laatste station aan de Roemeense kant, Giurgiu-Nord, zit vol straathonden en is langzaam bezig uiteen te vallen. Zodra je de Donau oversteekt (en voorbij de grenswachten bent die maar een woord lijken te kennen: pazprt: passport, op zijn Bulgaars uitgesproken) is alles opeens onderhouden en redelijk schoon. IK moet het de Bulgaren nageven: ze onderhouden hun land een stuk beter dan de Roemenen.

Desondanks heb ik wel heimwee. Want geen land heeft een park zo mooi als Cismigiu. Iedere keer dat ik er ben sta ik weer versteld van de schoonheid van dit parkje in het midden van een van de meest chaotische steden van Zuid-Ooost Europa. Mooie oude bomen, prachtige perkjes, mooie klimplanten. En dat allemaal zonder een gevoel te hebben dat alles overgestyleerd is. Je kunt er makkelijk wegdromen en je inbeelden dat je in de jaren dertig of wintig rondloopt. Tango muziek, politieke intriges, handkussen. En citronade met honing...

Maar goed, aan alles komt een einde, en ik kom vast wel weer terug...

D