Beste lezers,

En daar was ik weer. Ik ben inmiddels de tel kwijt geraakt van hoeveel keer ik in deze stad ben geweest. Het Parijs van het Oosten. Boekarest. De stad heeft in mijn geest welhaast een mythische reputatie.

Zoals velen van jullie weten, heb ik hier in 2007 een half jaar gestudeerd. Ik heb hier zoveel meegemaakt en gezien, dat ik Boekarest niet echt kan zien als een vreemde stad. En toch vraag ik me af of het Boekarest waar ik een half jaar lang gewoond heb, niet even goed verleden tijd is als de plaatjes van het Boekarest van de jaren 20.

Ik weet niet of ik beter kijk, anders kijk, of misschien in een andere buurt terecht ben gekomen, maar Boekarest lijkt te zijn veranderd. De sfeer lijkt grimmiger dan voorheen. De crisis lijkt Boekarest ingrijpender te hebben veranderd dan andere steden die ik ken. Ik zie meer graffiti, meer zigeuners, meer straathonden. Winkels staan leeg (hoeweldemeeste winkelsaan de hoofdstraten wel gewoon open zijn).

Ik betrap me er op dat als ik door de stad loop, ik steeds meer in de verleden tijd aan het denken ben. Hier zat dit, daar deed ik altijd dat, of he, kijk eens naar wat er nu in dat gebouw zit. Dit alles roept bij mij de vraag op, of ik niet eigenlijk een soort van mentale tijdreis maak en me verstop voor het heden.

Hoe het ook zij, ik houd van deze stad en de mensen die er wonen. En nu snel weg, want ik heb een afspraak met Andreea bij Rendez-Vous, net als vroeger..