Beste lezers,

Het gebeurt soms dat je ergens komt, omdat je er nu eenmaal langs moet om verder te komen. Ruse is zo'n plaatsje. Het ligt precies aan de grens met Roemenie, tegenover het weinig inspirerende Giurgiu. Giurgiu is zo saai, dat het in de meeste reisboeken over Roemenie niet eens voorkomt. Zo saai dus.

Ruse is van een heel andere orde. Het is een lief plaatsje. Een ander woord kan ik er niet voor verzinnen. Het heeft prachtige 19e eeuwse architectuur, die doet denken aan Parijs, Wenen en Boekarest (van voor de talrijke architectonische zegeningen van het communisme). Het is geen grote stad, maar het centrum is vrij levendig en uiterst fotogeniek. Zodra ik een verbindingskabel weet op te duikelen zal ik foto's uploaden.

Het zijn juist deze kleine verassingen die reizen zo leuk maken. Ruse is voor mij even een dankbare afwisseling na de orientaalse architectuur van Plovdiv en Veliko Tarnovo. Even geen bergbeklimming meer om je ontbijt te halen. Even geen benauwde straatjes metstenen die je voeten pijnigen. Nu eventjes grote pleinen, lange straten met groene parken. Uiterst aantrekkelijk kan ik jullie vertellen.

Ruse ligt aan de Donau. De Donau heeft voor mij altijd iets magisch gehad. Op de kaart lijkt het een van de weinige natuurlijke grenzen die de Balkan rijk is. Boven Roemenie en onder Bulgarije. Boven Centraal Europa en onder de Balkan. Als je echter meer weet van de regio en de geschiedenis, de taal en de cultuur van de volkeren rond de Donau beter bestudeert, kom je tot de ontdekking dat de Donau veeleerder verbindt dan scheidt. Deze machtige rivierheeft in het verleden als een snelweg gefungeerd voor ideeen en verhalen van allerlei soor. In mijn ogen heeft het iets pervers dat het nu ten dele een grens rivier is. Het heeft iets kunstmatigs; alsof de rivier moet gehoorzamen aan de menselijke neiging om alles maar op te delen in vakjes en scheidslijnen. Ik hoop van harte dat de Donau snel weer zich zelf mag zijn, en wederoom een snelweg moge worden van mensen, goederen en ideeen.

Misschien wat dromerig, maar wel gemeend.