Beste lezers,

Ieder die mij kent, kan getuigen dat ik wel houd van een klein gastronomisch avontuur. In Indonesie was gebraden duif geen enkel bezwaar, en in Kameroen heb ik enthousiast meegedaan met vangen van termieten. Voor de niet ingewijden: die kun je prima als snack eten. Nadat ze gebakken zijn natuurlijk.

Exotische gerechten proberen is eigenlijk de halve lol van het reizen. Andere geuren, andere eetgewoonten, andere manieren om iets bekends klaar te maken, het hoort er allemaal bij. Zo nu en dan stuit je op een gerecht dat zo opvallend is dat je het even in een blog vermeldt. Dit geldt zeker voor het ' gerecht' dat het onderwerp is van dit stukje.

In Bulgarije zijn ze grote hittes gewend. Dit blijkt wel uit de menu kaart van de verschillende cafeetjes die je zonder al te veel problemen kunt vinden aan de Prins Alexanderboulevard. Bijna alles wat wij normaliter warm drinken, is in Bulgarije te krijgen in een steenkoude variant. De kunst van de Frappe (ondanks de Franse benaming toch echt een Griekse uitvinding) is zelfs zo hoog verheven dat je kunt aangeven geen suiker in de Frappe te gebruiken. Wel handig als je zelf geen suiker in je koffie hebt en toch wilt kunnen genieten van een steenkoud bakkie troost.

Ergens rond het middaguur -ik had net mijn ticket naar Veliko Tarnovo gekocht- vond ik eht tijd voor een verkoelend drankje aan het Stambolovplein. De gelegenheid noemde zich ' Dreams' en bleek te beschikken over allerhande shakes en sapjes. Ook stond er iets anders merkwaardigs op de kaart: ajs-kola. Het idee van een groot gals extra koude cola stond me wel aan, dus bestelde ik er een. Voor 2 leva 55 kun je wel een gokje wagen.

Wat ik kreeg was echter geen cola aangevul met een bak ijsblokjes, maar een glas cola waarop men een lepeltje vanille schepijs had gelepeld. De bedoeling was dat ik het ijs liet smelten en vervolgens goed zou roeren totdat er sprake was van een monogaam geheel. Ik deed zoals me werd opgedragen, maar ik meot bekennen dat ik dit nooit thuis zou namaken. Desondanks toch een grappig incidentje.

Morgen wacht me een nieuw avontuur: 5 uur in een bus naar Veliko Tarnovo. Dit is een afwijking van mijn eerder geplande route, maar ik kwam er pas hier achter dat in mijn programma aan de universiteit van Veliko Tarnovo een bezoek is inbegrepen. Ik hoef geen twee keer hetzelfde te zien, dus doe ik nu wat nuttigs: ik ben voornemens om mijn zware koffer alvast te parkeren in een kluis op het station, zodat ik iets meer bewegingsvrijheid heb (het is wel gewichtheffen, die 20 kg iedere keer).

tot de volgende keer,

D