Beste lezers,

De uitroep die de titel vormt van mijn verhaal betekent zee, zee! in het oudgrieks. Het is het belangrijkste citaat uit de anabasis van Xenophon, en het beeldt de verukking uit van de griekse soldaten die na maandenlang marcheren door het Perzische binnenland eindelijk de zee zien, waarover ze terug naar Hellas konden reizen.

Mijn reis zit erop. Dit is mijn laatste bericht. Ook ik heb de zee gezien, en ik weet dat binnekort een vliegtuig me meeneemt naar de kusten van de Noordzee. De gedachte maakt me weemoedig. Ik heb hier echt genoten en heb totaal geen zin om naar huis terug te keren. Thalatta is voor mij dus niet bepald een vreugdekreet. Maar ik weet ook dat het wachten op eht einde honderd maal erger is dan het einde zelf. Zoals zondagmiddag altijd akeliger is dan maandagochtend.

Ik heb de zee gezien in Sozopol, een oeroud plaatsje aan de Zwarte Zee. Het is vele malen mooier dan Varna en in geen opzicht zo hels als Sv. Konstantin. Het is wel touristisch, maar toch van een ander soort. Het is een oud plaatsje met authentieke kleine straatjes en mooie panorama's. Veel meer is er eigenlijk niet over te zeggen.

Bulgarije heeft me verrast. Ik kwam hier zonder eigenlijk meer van het land te weten dan datgene dat verbonden is met Roemenie of Ex-Joegoslavie. Het is een land van grote natuurlijke schoonheid, uitzonderlijk vriendelijke mensen en boeiende cultuur, die zich nooit echt aggressief opdringt aan de buitenstaander. Bulgaren zijn vriendelijk, maar niet klef. Ze zijn soms wat direct, maar niet vaak grof. Ook onaangename berichten worden vaak voorzien van een grote glimlach en een typerende rol met het hoofd. Iedereen die twijfelt: bezoek Bulgarije, ook als je de rest van de Balkan al kent!

Nu is er dan echt een einde gekomen aan mijn anabasis.. Thalatta, Thalatta!