Beste lezers,

Als je reist, overkomen je soms de meest vreemde dingen. Vergis je niet, je leert veel van reizen. Ook als je iets theoretisch begrijpt, komt het vaak voor dat je pas op reis de ware betekenis van een bepaald fenomeen begrijpt. Het overkomt je op de gekste momenten en op de meest onwaarschijnlijke manieren. Dingen snappen, intellectueel begrijpen is eigenlijk niet genoeg. In ieder geval niet voor mij. Ik wil dingen voelen, ruiken, zien, proeven. In feite een worden met het begrip dat ik probeer te vatten.

Grappig genoeg verschuilen kansen tot dit soort ervaringen zich vaak in alledaagse ervaringen. In een kleine excursie bijvoorbeeld. Een excursie waarvoor ik me eigenlijk niet had ingeschreven, maar waarmee ik toch ben meegegaan. Eigenlijk gewoon toeval. En in feite beloofde het programma weinig bijzonders: een bezoek aan het stadje Lovech, aan het Troyan klooster en aan een ethnografisch complex in het aanpalende stadje. Het laatste onderdeel deed me bijna besluiten de bus snel weer uit te springen, maar goed, het was al te laat.

Lovech bleek een aardig stadje. De ansichtkaart was spectaculairder dan het origineel, maar goed, men had er degelijke koffie en er was een aardig fortje met aangrenzende varusha (oude stad). Valt in de kategorie: kon erger.

Het klooster was absoluut prachtig. Oud, gewijd en heilig. Hoewel ik om begrijpelijke redenen niet veel op heb met de sociale leer van de Orthodoxe kerk, moet ik toch zeggen dat niets me zo raakt als de orthodoxe liturgie en beeldtaal. Waarom dat is, kan ik eigenlijk niet verklaren. Het is eigenlijk geen logisch proces. Wat ik wel weet, is dat het kerkje me een heel prettig gevoel van veligheid en gewijdheid gaf. Alsof ik de Hemel een klein beetje kon aanraken. Alsof de tijd even stil stond en ik terug kon kijken door alle eeuwen heen naar het begin en het einde van de wereld. Een opmerkelijke mengeling van vertrouwdheid en bevreemding. Het gevoel is moeilijk op papier te zetten.

Toen ik terug liep naar de bus zag ik in de etalage een icoon staan van Johannes de Doper. Het toeval wil dat diens reliquarium is ontdekt in Sozopol door een professor van de universiteit hier. Voor de gelegenheid is de excursie naar de kust hiernaartoe omgeleid. Sozopol, uit het Byzantijns Sozopolis (Verlossingsstad), ligt ook aan de kust, maar we hebben de unieke gelegenheid om het reliquarium te bezichtigen.

Ik kocht het icoon. Wederom zonder logische reden. Natuurlijk, het was handgemaakt, mooi en zeker de helft van de prijs die ik er in Nederland voor zou moeten betalen. Maar toch had ik het gevoel dat dat icoon daar niet voor niets was. Op de een of andere manier ' sprak' het icoon tot mij. Beetje vaag en misschien totaal ingebeeld, maar ik ben blij met het icoon.

Een bijzonder moment voor mij was toen ik het icoon aan mijn Finse (en half-Russische) vriend liet zien. Hij maakte prompt drie keer het kruisteken en kustehet icoon. Het gebaar ontroerde me en zal me waarschijnlijk lang bijblijven.

Goed, genoeg voor vandaag. Voor diegenen die een klein beetje willen ervaren van wat ik heb ervaren in het klooster,beluister dan deze link.

http://www.youtube.com/watch?v=NwMBe6-A6dM&feature=related

D